Kategoria: Artykuły z czasopisma

Nieszczelnym jelitem nazywa się stan, w którym przez uszkodzony lub nieszczelny z innego powodu nabłonek błony śluzowej jelit do organizmu – przedostają się masowo zbyt duże składowe treści pokarmowej. Mogą to być niestrawione łańcuchy białek, tłuszcze a także szkodliwe drobnoustroje, grzyby i inne antygeny. W zdrowym organizmie elementy te nie przenikają w znacznych ilościach przez naturalną barierę jelito – krew. W sytuacji takiej mówimy o zachowaniu szczelnej bariery jelitowej, w której bakterie, niestrawione makroskładniki pokarmowe oraz inne cząsteczki powodujące aktywację układu odpornościowego pozostają w jelicie i nie penetrują do krwiobiegu. W świetle najnowszych badań okazuje się, że najwyższej jakości colostrum jest niezwykle skuteczne w przywracaniu i utrzymaniu szczelności bariery jelito – krew.

Suplementacja powoli staje się nieodzownym elementem życia osoby aktywnej fizycznie, a nawet więcej – w erze, kiedy nasze jedzenie ma więcej chemii niż tabletka z apteki, wątroba woła o ratunek po kolejnej dawce Apapu na migrenę spowodowaną drastycznym spadkiem cukru. Nerki nie do końca są w stanie usunąć wszystkie zaległe toksyny, a jelita wyglądają jak ser szwajcarski – wówczas  suplementacja staje się codziennym rytuałem również Jana Kowalskiego, który nie trenuje na co dzień.

Współcześnie bardzo często zauważamy dążenie do znalezienia „świętego Graala” dietetyki. Problem w tym, że legendarny święty Graal nie istnieje – przynajmniej nie w dziedzinie żywienia. Nie istnieje uniwersalny system żywienia, który można zalecić każdemu, a więc złoty środek w kwestii żywienia  i suplementacji nie ma racji bytu. Możemy za to wyznaczyć złoty standard postępowania, który spaja najprostsze reguły i zasady fizjologiczne organizmu.

Selen jest minerałem potrzebnym do zachowania optymalnego zdrowia. Odnaleźć go możemy w drobiu, rybach, owocach morza i jajach, jednak największą zawartością cieszą się dobre orzechy brazylijskie. Jego najważniejszą zaletą są właściwości przeciwutleniające, ponieważ wchodzi w skład niektórych enzymów antyutleniających, np. glutationu. Wspiera również działanie układu  immunologicznego, pozwala zachować młodzieńczy wygląd oraz wspomaga walkę z nowotworem. Selen odgrywa znaczącą rolę wspomagającą funkcjonowanie tarczycy, jak również procesy reprodukcyjne. Dodatkowo, ma właściwości przeciwzapalne. Wykazano, że niski poziom selenu związany jest ze spadkiem funkcji poznawczych, słabszym funkcjonowaniem układu odpornościowego oraz zwiększonym ryzykiem zgonu. Na niedobory selenu najbardziej narażone są kobiety na diecie wegańskiej.

Bieganie – aktywność pozornie prosta i tak oczywista, że moglibyśmy powątpiewać w to, czy warto o niej pisać. Czynność tę mamy od urodzenia we krwi – zakodowaną ewolucyjnie tak, że nie pozostaje nic innego, jak tylko ubrać buty i po prostu wyjść pobiegać. A przynajmniej powinniśmy mieć zakodowaną… Tyle w kwestii teorii. W praktyce natomiast – jak pokazuje codzienność i obserwacja trenera personalnego – wraz z podjęciem się tematu biegania nasuwa się bardzo dużo pytań i sporo różnych odpowiedzi, na które – z kolei – składa się już słynne mauriczowskie: „Zależy”.  Czy każdy może biegać? Czy to prawda, że bieganie niszczy kolana? Jaka jest prawidłowa technika biegowa? Czy bieganie jest dobre na spalanie tkanki tłuszczowej? Czy biegacze muszą trenować siłowo? Pytania mnożą się jak grzyby po deszczu, a elementów na usatysfakcjonowanie wszystkich pytających nie można nawet zliczyć.

Podchwyt, nachwyt a wiosłowanie Pendley’a - różnice w prawidłowych wzorcach ruchowych i zzangażowanych grupach mięśniowych omówimy w tym artykule. Wiosłowanie sztangi w różnych formach chwytu to jedno z podstawowych ćwiczeń mających na celu rozwój mięśni grzbietu. Niestety, trzy czwarte adeptów sportów siłowych nie radzi sobie technicznie z prawidłowym wzorcem  ruchowym. Skąd taka sytuacja? Postaram się odnieść do patologii ruchów oraz do poprawnego wykonania trzech podstawowych wariantów tego ćwiczenia. Podchwytem, nachwytem, a wiosłowanie Pendlay’a – różnice w prawidłowych wzorcach ruchowych i zaangażowanych grupach mięśniowych.

W 2013 roku Rory McKernan, reprezentujący firmę CrossFit, zamieścił w portalu YouTube post, w którym w trakcie zawodów zadaje pytanie zawodniczkom i kobietom znajdującym się na widowni dotyczące popuszczania moczu w czasie treningu. Ku zaskoczeniu, co trzecia sportsmenka z uśmiechem, bez zażenowania, twierdząco odpowiada na zadane pytanie. O ile filmik ujawniania problem i przełamuje tabu, jakie jemu towarzyszy, pojawiająca się pani ginekolog z widowni wypowiada się: „Popuszczanie moczu w czasie treningu jest OK, zdarza się także mnie samej. To faktycznie jest OK?”

Wysiłek stanowi duże wyzwanie dla organizmu ze względu na zwiększone zapotrzebowanie na energię i wymagania fizjologiczne stawiane układowi nerwowemu, mięśniom, układowi sercowo-naczyniowemu, metabolicznemu i oddechowemu. Odpowiedzi ze strony wspomnianych wcześniej układów są nierozerwalnie związane z wielką ilością złożonych interakcji ze strony układu endokrynnego, zachodzących jednocześnie. Zwiększenie ciśnienia krwi, stymulacja syntezy białka, zwiększenie szybkości przemian metabolicznych organizmu, akcja hormonów tropowych regulujących  działanie podlegających im gruczołów wydzielania wewnętrznego, których aktywność zmienia się w trakcie wysiłku, zmiana profilu glikemicznego oraz przekierowanie znacznej ilości krwi z narządów wewnętrznych do miękkiego aparatu ruchu – wszystkie te procesy regulowane są na poziomie hormonalnym. Kobiecy organizm jest dużo bardziej  reaktywny na zmienne dotyczące żywienia i wysiłku fizycznego. Uwzględniając zmienne treningowe w sprzężeniu z określoną podażą energetyczną czerpaną z pożywienia, postaram się omówić w artykule odpowiedzi hormonalne i konsekwencje adaptacyjne, które zostały zaobserwowane w różnych badaniach.