W 2013 roku Rory McKernan, reprezentujący firmę CrossFit, zamieścił w portalu YouTube post, w którym w trakcie zawodów zadaje pytanie zawodniczkom i kobietom znajdującym się na widowni dotyczące popuszczania moczu w czasie treningu. Ku zaskoczeniu, co trzecia sportsmenka z uśmiechem, bez zażenowania, twierdząco odpowiada na zadane pytanie. O ile filmik ujawniania problem i przełamuje tabu, jakie jemu towarzyszy, pojawiająca się pani ginekolog z widowni wypowiada się: „Popuszczanie moczu w czasie treningu jest OK, zdarza się także mnie samej. To faktycznie jest OK?”
Autor: Zuzanna Sobczak
Magister fizjoterapii AWF Kraków, trener personalny i terapeuta manualny IFOMPT w klubie IRONia w Bielsku-Białej, który specjalizuje się w indywidualnym podejściu do klienta oraz treningu z odważnikami kettlebells. Zdobyła tytuł Mistrzyni Polski Kettlebells metodą hardstyle w 2014 roku oraz jako pierwsza kobieta w Polsce uzyskała wyróżnienie TopTeam, uzyskując 5 na 5 możliwych gwiazdek. Zawodnik i trener Crossfit level1. Certyfikowany ekspert oceny FMS. Publikowała swoje artykuły na łamach czasopism takich jak Magazyn Capoeira, Magazyn Bieganie oraz Fizjoterapia w Praktyce.
Integralność diety i treningu to żadna nowość – jedna ręka też nie klaszcze. Zastanawialiście się natomiast, czy jesteście tym, co powtarzacie? Jaki wpływ na nasze ciało mają dzisiejsze czasy i praca, codzienne aktywności oraz wykonywany zawodowo lub amatorsko sport? Czy 2 godziny treningu w tygodniu wystarczą, aby zmienić to, co psujemy w tygodniu przez ponad 40 godzin?
Każdy fizjoterapeuta od początku swojej kariery zawodowej poznaje różne metody i narzędzia, które stanowić będą podwalinę terapii. Przeważnie ukończenie jednego kursu to za mało, aby stworzyć kompletny warsztat leczniczy. Zgodnie z zasadą „im więcej wiem, tym bardziej rozumiem, że nic nie wiem”, terapia drugiego człowieka jest trudna do ujęcia w ramy jakiegokolwiek wzorca.
W czasie studiów na kierunku fizjoterapia każdy student ma do odbycia ponad 300 godzin klinicznych a zajęciach praktycznych w placówkach prywatnych i publicznych. Wiele razy podczas takich praktyk lekarze odsyłali nas do pacjentów w dwóch celach – pomiar ciśnienia i zbieranie wywiadu lekarskiego. Było to irytujące dla pełnego wigoru i ambicji młodego studenta, który – idąc na studia – wyobraża sobie, że będzie rozwiązywał zawikłane przypadki rodem z serialu Dr House. Tymczasem wywiad lekarski to narzędzie diagnostyczne niedoceniane, a jednocześnie niesłychanie ważne.
„Mocniej z biodra!” – takie komendy można usłyszeć od trenerów sztuk walki, wykrzykiwane do swoich zawodników w czasie treningów lub zawodów. Podobne zdania pojawiają się także w innych dyscyplinach sportowych. To właśnie ta wskazówka sprawia, że siła ciosu, kopnięcia czy moc wyskoku nabiera konkretnej formy. Staw biodrowy, będący najbardziej masywnym stawem ludzkiego ciała, jest głównym transferem siły między dolną a górną częścią ciała. Energia z korpusu przenoszona jest na kończyny i zależnie od celu zostaje spożytkowana na szybkość, siłę czy moc. Łatwo zatem zrozumieć, jak ważne staje się zachowanie pełnej mobilności tego stawu. Co więcej, ekstremalnie działające natężenia (w fazie podparcia podczas chodu, siły oddziałujące na ten staw są równe trzykrotności ciężaru naszego ciała) będą predysponowały do zmian. Dlatego w procesie profilaktyki urazowej najważniejszym czynnikiem pozostanie utrzymanie pełnej mobilności i równowagi mięśniowej w obrębie tych stawów.
Większość szanujących się trenerów zdaje sobie sprawę, jak ważna jest odpowiednia stabilność czy mobilność, oraz rozumie współzależność tych cech. Zastanawialiście się, dlaczego tracimy te funkcje? Co może być przyczyną naszych powstających patologii stawowych?
W czasie ewolucji ssaków kończyna górna człowieka zmieniła swoją funkcję z narządu podporowego w narząd chwytny i manipulacyjny. Na skutek tej zmiany wzrosło znaczenie tkanek miękkich, co ma ogromny wpływ na powstawanie zaburzeń i patologii kompleksu barkowego. W poprzednim numerze „Body Challenge”, w artykule pt. Czy dobrze rozumiesz mobility? przybliżyłam Wam podstawy terapii manualnej w odniesieniu do pracy trenera. W cyklu artykułów, który rozpoczynam, będziecie mogli poznać podstawy anatomii oraz techniki i strategie dla poszczególnych stawów, które z pewnością nie zaszkodzą, a mogą pomóc w polepszeniu mobilności i stabilności danego stawu.
Kiedy parę lat temu na jednym z pierwszych w Polsce kursów podnoszenia ciężarów zapytaliśmy o rozciąganie obręczy barkowej dla osób niemających odpowiedniego zakresu ruchu do wykonania overhead squat (OHS), prowadzący zasugerował zawieszenie adepta pomiędzy drabinką a ławeczką twarzą do podłogi i dynamiczny nacisk trenera w kierunku podłoża. Prowadzący był szanowanym człowiekiem, z niewątpliwie ogromną wiedzą treningową, ale taki sposób był jedynym znanym mobility w tamtych kręgach, w owym czasie.
Spór na temat „anatomii przysiadu” trwa już tak długo, że nie jestem pewna, czy kiedykolwiek się zakończy. Prawda nigdy nie jest czarno--biała a stanowiska w tej sprawie znacznie się różnią. I nie chodzi tutaj o to, że jedni mają rację, inni się mylą, ale o umiejętność zbudowania własnej opinii na temat: jaki powinien być przysiad idealny?
Mój pierwszy kontakt z odważnikami kulowymi, jak pewnie dla wielu z Was, był sprawą treningów CrossFit. Kiedy poznałam jednego z najlepszych polskich instruktorów StrongFirst, Sebastiana Gęsiora, byłam bardzo zaskoczona,że potrafi zbudować całoroczny cykl treningowy oparty tylko na żeliwnych kulach. W tamtym czasie znajomość kettlebells dawała mylne odczucie, że umiem już wszystko – jest w końcu tylko sześć podstawowych ćwiczeń, co tu rozwijać? Zaintrygowana tematem podjęłam się nauki technik kettlebells pod okiem Sebastiana. Mój pierwszy trening – nauka wstawania tureckiego (TGU) – trwał ok. cztery godziny. Cztery bite godziny powtarzałam mozolnie ten sam ruch irytując się, jak wiele szczegółów wyłapuje trener. TGU nauczyło mnie pokory. Dzisiaj, po trzech latach treningów w oparciu głównie o kettlebells, wiem, jak dalece niedoskonała wciąż jestem względem swoich własnych wytycznych.
